Czy dokonywaliście apostazji?

Immanuel

Zdecydowana większość z nas urodziła się i wychowała w środowisku/domu z zupełnie innym światopoglądem niż teozoficzny. Najczęściej pochodzimy z rodzin katolickich. W pewnym momencie swego życia uświadomiliśmy sobie, że teozofia, to jest to co wyznajemy i przyjmujemy jako swoją filozofię życia i istnienia Boga i świata. Odrzuciliśmy religię wyniesioną z domu. I co dalej? Czy zrobiliśmy z tym coś dalej? Czy wystąpiliście oficjalnie np. z kościoła katolickiego? Czy mieliście taką potrzebę? A może coś się wydarzyło w Waszym życiu, co spowodowało, że doszliście do wniosku, iż jest to konieczne? Jak zaakceptowało Wasz wybór środowisko/rodzina?

Ja przez bardzo długi czas nie czułem potrzeby manifestowania tego na piśmie i w sposób sformalizowany. Nie czułem żadnego dyskomfortu z powodu mojego światopoglądu, odmiennego od reszty rodziny i nic nie robiłem, aby oficjalnie wypisać się z krk. Nie czulem nawet takiej potrzeby - żyłem swoim życiem i reszta była poza mną. Zwrot nastąpił, gdy byłem ciężko chory i przekazałem rodzinie ostatnią wolę co do pochówku w przypadku mojego zgonu. Rodzina oburzyła się i wbrew mojej woli, chciała zapewnić mi pogrzeb katolicki. Gdy mi się udało wyciągnąć ze zdrowiem, postanowiłem dokonać aktu woli apostazji, aby przekreślić rodzinie pomysł pogrzebania mnie po katolicku. Niby ogólnie rzecz biorąc nie ma co nad tym kruszyć kopii, ale nie chciałem, aby mnie pochowano z obrzędem niezgodnym z moim wyznaniem. No i dziś jestem nie tylko teozofem, ale i apostatą.

A jak to u Was wygląda? Może warto dodać małą ankietę?

prajn

Ja szczegolnie nie manifestuje swoich pogladow nie w uwazam tego za potrzebne. Mysle ,ze swiat mozna zmieniac dobra mysla, slowem i czynem. A manifestowanie pogladow teozoficzny rodzilo by tylko bariery, szczegolnie w Polsce - panstwie katolickim.

To jednak chodz jestem mlodym czlowiekiem, w pelni sil i na "tamten swiat" sie nie wybieram to wyraznie podkreslam najblizszym ,ze w razie wypadku nie rzycze sobie katolickiego pogrzebu tylko kremacje. A to miedzy innymi dlatego ,ze obrzedy katolickie wydaj mi sie strasznie przygnebiajace rodem z sredniowiecza.

Immanuel

No właśnie, ja też żyłem swoim życiem i starałem się w miarę moich zdolnosci i mozliwości czynić dobro dla innych i żyć po swojemu według filozofii teozoficznej, starając się udoskonalać. Nigdy nie czułem potrzeby manifestowania swych poglądów i raczej mało kto wiedział jakie one są. Czyny są tym wewnętrznym manifestem. Tak sobie myślę, że dobre czyny są naszą najwspanialszą modlitwą. Przez prawie 40 lat nie przychodziło mi do głowy dokonywać oficjalnej apostazji, bo wystarczyła mi ta wewnętrzna, ale postawa rodziny zmusiła mnie do takiego posunięcia. Niektórzy apostaci mówią, ze czyn ten przyniósł im jakąś wielką ulgę i poczucie swobody, a ja właściwie nic nie czułem z tych rzeczy, ot świstek papieru mający zapewnić mi ominięcie pochówku katolickiego z tą obłudą i hipokryzją. Też chcę być spopielony. Ja bez aktu apostazji i tak czułem się wolny i w sercu miałem swoje pojęcie Boga i sensu życia oraz miałem swój sposób na życie niczym nie skrępowany, a już na pewno nie papierkową przynależnością do krk.